Сучасную песьню сьпяваюць з крыўляньнем,
З паторгваньпем торса, з падскокам.
Выходзяць на сцэну з казьліным пяяньнем,
На словы падміргваюць вокам.
Паўторныя словы. Запеўка сухая –
Абуджаны крык папугая:
Кахаю, кахаю, кахаю, кахаю!..
I цягнецца песьня даўгая.
Але не заўсёды хвала прымітыву,
Мінецца часовая зьява.
Зноў прыйдзе любоў да старога матыву,
На лепшае знойдзецца права.
Каб мне на стагодзьдзе пазьней нарадзіцца
Ды проста сьпяваць, бяз грымасы, –
Крыштальнай крыніцы жывая вадзіца
Цякла-б у народныя масы.
А сёньня ў пустэльны пясок я ўязджаю,
Ня бачу сваёй каляіны.
Каму я сьпяваю? Каму дагаджаю?
Над песьняй – маўклівыя кпіны.
|
|
